Trzeci wicewojewoda Maciej Lesicki: Zanim zaczniecie się zabijać…

Udostepnij lub polub

0

0

0

Kiedy do słoika włożymy 100 czarnych mrówek i 100 czerwonych mrówek nic się nie wydarzy. Ale kiedy potrząśniemy słoikiem, wtedy mrówki zaczną się zabijać. Czarne mrówki pomyślą, że czerwone są ich wrogami, a czerwone mrówki pomyślą, że czarne są ich wrogami. Tymczasem tak naprawdę wrogiem jest ten, kto potrząsa słoikiem.

Zanim zaczniecie się zabijać, zastanówcie się kto potrząsa słoikiem

Do napisania niniejszego felietonu skłoniła mnie zawierucha z szamotulskim półmaratonem. Z jednej strony potwierdziła się moja teoria, prezentowana już dawno, dawno temu: dajcie mu spokój, szamotulski manager sam się zaora. Przykład samozaorania mieliśmy podany jak na tacy, kiedy szanowny jegomość ogłosił, że likwiduje półmaraton w Szamotułach.

Po drugie potwierdziło się moje przypuszczenie, że pan Bartosz Węglewski potrafi coś zorganizować, ale tylko wtedy, kiedy ktoś mu za to sowicie zapłaci. Przy okazji większość Szamotulaków dowiedziała się, jaka gruba kasa kręci się wokół półmaratonu w Szamotułach. Co na to piłkarze, kibice i działacze Sparty Szamotuły?

Po trzecie z infantylnych oświadczeń i komentarzy dowiedzieliśmy się, że manager sportu Bartosz Węglewski, to prędzej chłopiec z zapałkami, który od pięciu lat chodzi po gminie i wywołuje polityczne pożary, tylko po to aby zwrócić na siebie uwagę. No bo przecież powiedzcie, czy tak zachowuje się osoba poważna, której powinniśmy ofiarować władzę nad blisko 200 mln. zł. w budżecie naszej gminy?

Po czwarte dotarła do wielu informacja, że mamy wspaniałe społeczeństwo, które pod wodzą lidera np. Michała Zielińskiego, prawdopodobnie doskonale poradziłoby sobie z organizacją, za wiele mniejsze pieniądze niż jest to obecnie, a przy okazji poznaliśmy setki głosów krytyki po adresem rzekomo „fantastycznej organizacji imprezy”, co z sarkazmem podkreślam, nagrodzone powinno zostać „Złotym Laurem Tragedii” za organizację, wręczonym przez Beatę Hanyżak i Piotra Michalaka podczas wczorajszej gali noworocznej.

Po piąte otrzymaliśmy świadectwo wysokiego poziomu (tu pada wulgarne słowo odzwierciedlające nastrój człowieka, zazwyczaj mężczyzny, któremu się coś nie udało) seniora Platformy Obywatelskiej Szanownego Pana Macieja Trąbczyńskiego, który to poziom osiągnął szczyt i zmobilizował Pana Macieja do osobistego wtrącenia się w dyskusje publiczną. Pan Maciej uciszył swojego żołnierza z PO, a w toczonej z mieszkańcami na FB dyskusji przejął prym na takim poziomie, że uczestniczące w dyskusji kobiety, zaczęły mnie pytać, czy On już je obraził, czy jednak jeszcze nie? I nie będę nawet w nawiasie próbował porównać niektórych określeń, jakie usłyszałem pod adresem Pana Macieja, bo tego się nie da zrobić.

No i wreszcie po szóste, starosta Beata Hanyżak, po raz kolejny udowodniła swoją polityczną dojrzałość. Dawno już takiej dojrzałości w naszej polityce powiatowej nie widziałem. Starosta wie, że problemów i sporów nie rozwiązuje się na profilu FB u Bartka Węglewskiego (droga którą podążają bohaterowie tytułowej fotografii), bo tak to robią to dzieci, a nie dojrzali politycy. A i paliwa do szybkiego działania Pani Beaty, dodała z pewnością deklaracja byłego wojewody wielkopolskiego Michała Zielińskiego, o woli organizowania półmaratonu wraz z mieszkańcami, co tylko świadczy o kolejnym atucie Beaty Hanyżak. Niezwykle ważnym w polityce. Myślę tu oczywiście o refleksie politycznym. Kolejny „Złoty Laur”!

Trzeci wicewojewoda Maciej Lesicki: Zanim zaczniecie się zabijać…

Komentarz trzeciego wicewojewody Macieja Lesickiego: Maciej Trąbczyński to polityczny relikt poprzedniej epoki. Owszem relikty trzeba szanować. Tę epokę zamknąłbym w okresie trzydziestolecia, od lat 90-tych, do końca pierwszej dekady XXI wieku. A duża część tej epoki, przypada na okres działalności w samorządzie powiatowym, najpierw przyjaciela, a później wroga, słynnego niegdyś starosty powiatu szamotulskiego Pawła Kowzana. Jednak z tą znaczącą różnicą, że Paweł Kowzan zrozumiał, kiedy trzeba ze sceny zejść, a Maciej Trąbczyński najwyraźniej nie. Kochany Pan Maciej jest już w takim wieku, że Lipy które sadził w młodości wokół swojego zburzonego niedawno warsztatu stolarskiego, tego lata ściął i przerobił na deski do produkcji schodów.

Chciałbym w tym miejscu dodać jeszcze jeden, bardzo ważny dla nas wszystkich aspekt. Polityk Paweł Kowzan, wprowadził do urzędniczo publicznej przestrzeni – nazwijmy to machiny samorządu powiatowego – osoby, które w tym samorządzie piastują dziś najwyższe stanowiska i są najwyżej ocenianymi pracownikami, samorządowcami, doradcami. A kogo nam sprowadził do samorządu Maciej Trąbczyński? Bartka Węglewskiego. Teraz zapowiada się, że syn Mikołaj Trąbczyński, być może podniesie nam statystyczny poziom jakości tej polityki w gminie, ale czy zarazem nie obniży go księgowa z Obornik?

Jak bardzo trzydzieści lat przyspawało Macieja Trąbczyńskiego do politycznego stołka, ukazał nam fakt, kiedy nie dostając się do rady powiatu w ostatnich wyborach, wymusił lub dobrowolnie został włączony w skład zarządu powiatu. Nie jako członek pochodzący z wyboru wyborców, a jako etatowy pobierający pensję pracownik Starostwa. Czy samorządowa mamona w życiu Pana Macieja okazała się na tyle ważna, że kiedy nadszedł czas na emeryturę, Pan Maciej zrezygnował z pracy i pensji w Zarządzie Powiatu, tylko po to, aby po załatwieniu spraw emerytalnych w ZUS-ie, ponownie pojawić się na liście płac samorządu, już jako emerytowany pracownik?

Szczerze powiem, że dla mnie aż niewiarygodne jest, aby szanowany bogaty biznesman Pan Maciej Trąbczyński, trzymał się „koryta” w stolicy powiatu szamotulskiego, dla tych marnych dwóch tysięcy złotych. I chyba słusznie, podpowiadają mieszkańcy powiatu, że nie o te marne dwa tysiące chodzi. W grze jest większa kasa, grubsza, podpowiadają. Jaka? O tym w następnych rozważaniach trzeciego wicewojewody Macieja Lesickiego.

Niebawem wybory samorządowe, my zwykli mieszkańcy, jak mrówki znów będziemy się zabijać. Może naprawdę warto wcześniej skupić się i zastanowić. Ocenić, kto potrząsa tym słoikiem?

*III Wicewojewoda Maciej Lesicki – to tytuł kategorii publikowanych na stronie szamo.info.pl felietonów. Inspiracją do stworzenia pod taką nazwą kategorii, stał się artykuł opublikowany 27.03.2023 r. w Tygodniku Gazeta Szamotulska, który zaprezentował redaktor naczelny tejże gazety. Użyty w felietonach na stronie szamo.info.pl tytuł, to własna autorska ścieżka artystyczna, prezentowana jako kategoria dozwolonej prasowej satyry politycznej.